Het is een even treurig als inmiddels bekend verschijnsel: gouden handdrukken voor falende zorgbestuurders. De rol van Rupsje-Nooit-Genoeg kwam deze week voor rekening van bestuursvoorzitter Gerard Tanke van Amsterdam Thuiszorg. Bij zijn recente vertrek mocht hij een douceurtje van ruim zes ton incasseren plus een volledig jaarsalaris van nog eens twee ton. En omdat vertrouwen niet te voet gaat, mag Tanke tot volgend jaar in een lease-auto van de zaak rijden.
Een royale beloning voor een aperte bestuurlijke wanprestatie. Als gevolg van mismanagement, het inhuren van dure adviseurs en onverantwoorde investeringen in digitaal speelgoed, draaide Amsterdam Thuiszorg onder Tanke’s leiding miljoenenverliezen.
Nu is het makkelijk om de zoveelste litanie af te steken over de graaicultuur onder zorgbestuurders. Ook dringen zich als vanzelf cynische grappen op; hoe groter de puinhoop die de bestuurder veroorzaakt, hoe hoger het afbreukrisico, dus hoe hoger de afkoopsom. Een goed voorbeeld hiervan is Tanke’s collega Bart Visser. De oud-Icare topman kreeg bij vertrek bijna een miljoen euro mee. Een beloning voor, naar nu blijkt, duistere zaakjes. Visser verdween een paar weken geleden zelfs de cel in op verdenking van zwendel, waarmee hij volgens het OM nog eens 1,3 miljoen euro toucheerde.
Maar als de luxe afvloeiingsregelingen een ding bewijzen dan is het toch vooral het failliet van het toezichtsysteem in de zorg. Naar voorbeeld van het bedrijfsleven kent de zorg sinds enkele jaren een governance-model, waarbij bestuurders worden gecontroleerd door een interne raad van toezicht. Bij de Amsterdam Thuiszorg probeerde die raad van toezicht enkele jaren geleden Tanke al op een zijspoor te zetten. Tevergeefs. Niet zo vreemd, als bedacht wordt dat diezelfde raad van toezicht even te voor goedkeuring had verleend aan een royale loon annex afvloeiingsregeling. Om dan meteen weer zo’n “topper” aan de dijk te moeten zetten, doet de geloofwaardigheid van een raad van toezicht geen goed, zeker niet als dit gepaard gaat met een enorme hap uit een al bijna failliete boedel. Daarbij laten sommige toezichthouders zich de hoge beloning van bestuurders maar wat graag aanleunen. Die zien ze namelijk terug in de eigen honorering. Wat te denken van Zorgbalans in Haarlem en omstreken. De zorgaanbieder lijdt al twee jaar grote verliezen, maar de toezichthouders hebben een opslag van 50 tot 100 procent gekregen. Zodoende verdient de voorzitter van de RvT voor een paar avondjes vergaderen twaalfduizend euro per jaar. Niet vreemd opkijken dus als straks de bestuursvoorzitter ook tonnen op zijn “zorgbalans” mag bijschrijven.
Een royale beloning voor een aperte bestuurlijke wanprestatie. Als gevolg van mismanagement, het inhuren van dure adviseurs en onverantwoorde investeringen in digitaal speelgoed, draaide Amsterdam Thuiszorg onder Tanke’s leiding miljoenenverliezen.
Nu is het makkelijk om de zoveelste litanie af te steken over de graaicultuur onder zorgbestuurders. Ook dringen zich als vanzelf cynische grappen op; hoe groter de puinhoop die de bestuurder veroorzaakt, hoe hoger het afbreukrisico, dus hoe hoger de afkoopsom. Een goed voorbeeld hiervan is Tanke’s collega Bart Visser. De oud-Icare topman kreeg bij vertrek bijna een miljoen euro mee. Een beloning voor, naar nu blijkt, duistere zaakjes. Visser verdween een paar weken geleden zelfs de cel in op verdenking van zwendel, waarmee hij volgens het OM nog eens 1,3 miljoen euro toucheerde.
Maar als de luxe afvloeiingsregelingen een ding bewijzen dan is het toch vooral het failliet van het toezichtsysteem in de zorg. Naar voorbeeld van het bedrijfsleven kent de zorg sinds enkele jaren een governance-model, waarbij bestuurders worden gecontroleerd door een interne raad van toezicht. Bij de Amsterdam Thuiszorg probeerde die raad van toezicht enkele jaren geleden Tanke al op een zijspoor te zetten. Tevergeefs. Niet zo vreemd, als bedacht wordt dat diezelfde raad van toezicht even te voor goedkeuring had verleend aan een royale loon annex afvloeiingsregeling. Om dan meteen weer zo’n “topper” aan de dijk te moeten zetten, doet de geloofwaardigheid van een raad van toezicht geen goed, zeker niet als dit gepaard gaat met een enorme hap uit een al bijna failliete boedel. Daarbij laten sommige toezichthouders zich de hoge beloning van bestuurders maar wat graag aanleunen. Die zien ze namelijk terug in de eigen honorering. Wat te denken van Zorgbalans in Haarlem en omstreken. De zorgaanbieder lijdt al twee jaar grote verliezen, maar de toezichthouders hebben een opslag van 50 tot 100 procent gekregen. Zodoende verdient de voorzitter van de RvT voor een paar avondjes vergaderen twaalfduizend euro per jaar. Niet vreemd opkijken dus als straks de bestuursvoorzitter ook tonnen op zijn “zorgbalans” mag bijschrijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten